سوار تاکسی می شوم و کرایه را می دهم. راننده مابقی پول را پس می دهد و می گوید: "ببخشید خانم، 25 تومان طلب شماست، خُرد ندارم، حلال می کنید؟"

...

پیاده که می شوم به فکر می روم، اگر بدون اینکه چیزی بگوید مابقی را پس نمی داد چه می شد؟

در نتیجه ی ظاهری هیچ تفاوتی نمی کرد، در هر دو حالت 25 تومان را نداده بود، اما فرق آن کجا و این کجا؟! یکی حلال و دیگری شبهه ناک (اگر نگوییم حرام!)

مدت هاست به این قضیه دقت می کنم. بحث کم و زیادش نیست، شما بگو 1 ریال! صحبت بر سر طلبی ست که دست راننده است و باید به صاحبش بدهد. بحث مالی ست که خوردنش حلال نیست! حال هرچقدر هم که بخواهی می توانی صغری و کبری بچینی که "پول خُرد نیست"! قبول. اما دلیل نمی شود به این بهانه مجوز خوردن مالحرام را صادر کنیم!

شاید بتوان در این زمینه راننده ها را به سه دسته تقسیم کرد:

1-عده ای که نه چیزی می گویند و نه مابقی کرایه را پس می دهند!

شاید حتی برای آرامش وجدان خود توجیهات زیادی هم داشته باشند از قبیل: "این اصلا مبلغی نیست که قابل حرف زدن باشد!"، "خود مسافر می داند پول خرد نیست!"، "اگر صدایش بلند شد و اعتراض کرد مابقی کرایه را می دهم، وگرنه که خب حتما راضی ست دیگر!!" و یا هزار و یک توجیه دیگر...

2-عده ای که پول خرد ندارند و حلالیتش را از مسافر می گیرند.

3-عده ای که از حق خود گذشته و کمتر بر می دارند اما بی منت مالشان را حلال می کنند.
 

دسته ی سوم که بسیار انگشت شمار هستند بحثشان جداست. اما دسته ی اول و دوم، هردو همان مبلغی که مال خودشان نبود را به خانه می برند، اما دسته ی دوم تنها با گفتن یک جمله ی کوتاه آن را حلال می کند و دسته ی اول با سکوتش (با هر توجیهی) نان شبهه ناک را بر سر سفره گذاشته و خود را مدیون همسر و فرزندانش می کند...!

گاهی حواسمان نیست که "مرز بین #حلال و #حرام  به باریکی یک تارمو است" و ممکن است کوچکترین اعمال ما بروی یک نســـــــل اثر بگذارد و ما مسئول عواقب آن خواهیم بود...


پ.ن: اللهم ارزقنا رزقاً حلالاً طیباً واسعاً ؛ و طَهّر بطوننا من الحرام و الشبهه؛ وجعلنا من الشاکرین...